Pierwsza walka/Drugi dzień Igrzysk

Tsuki/ Komentator

Zanim zaczniecie czytać kochani...uruchomcie na pleyliście "Courtesy Call" albo...co tam chcecie ale moim zdaniem to najlepiej pasuje.
~

-Szóste miejsce...-mruknął Mamoru ciągle zły przez wyniki konkurencji w której jeszcze chwilę temu brał udział. Cudem udało nam się go odciągnąć od sędziów. Ten to dopiero umie wstydu narobić. Odpuściłam sobie kazania w jego kierunku. Następna walka jest moja. Właśnie...walka. Więc to jest stres? Zaczęłam pstrykać palcami co zaczęło denerwować Ethan'a. Nie chcąc się z kimkolwiek kłócić odpuściłam choć miałam wielką ochotę walnąć go w ryj tak by popamiętał. Nashi by się ucieszyła...

-Tak więc czas najwyższy rozpocząć wyczekiwane przez wszystkich walki!-Yajima przerwał hałas panujący na trybunach-Jako pierwsze zmierzą się gildie Fairy Tail i Raven Tail!

-Będzie się działo.-Sting najwidoczniej chciał zachować tę uwagę dla siebie lecz mikrofon mu nie pozwolił. Ojciec Akiry. Przypomniałam sobie jego reakcję gdy ten tylko się pojawił. Ciekawe czemu...?

-Chce pan coś powiedzieć?-Yajima dopytywał się ciekaw opinii Eucliffe'a.

-Te gildie się nienawidzą. Podobnie jest z członkami. Walka z pewnością będzie ciekawa i pełna akcji...

-Przyznaję.-mruknął zmartwiony kucharz-Gildie mają pięć minut na wybór zawodników!

-Ja idę.-oświadczyłam twardo ukrywając nerwy. Pozostała czwórka spojrzała na mnie mocno zaskoczona. Uśmiechnęłam się choć wargi drżały mi. 

-Czy ty przypadkiem twoja magia nie jest bezużyteczna za dnia?-spytała z wyrzutem Kira. 

-Mam plan.-odparłam zanim kolejna osoba by się przypieprzyła. Kątem oka zobaczyłam jak wujek Laxus wymienia wrogie spojrzenia (i gestykulację) ze swoim ojcem. Super, czy jak przegram to mi się dostanie. No tak, chrześniacy też muszą być perfekcyjni...

Ruszyłam w kierunku korytarza. Mam cztery minuty. Rozmawiałam ze Staruchą czy mi da ten "narkotyk". Obiecała.

-Powodzenia!-wrzasnęła za mną Nashi.

-Połamania nóg!-tym razem Ethan. Kira prychnęła. Chciała powalczyć? Niestety. Walka z Raven Tail jest moja. 

-Nie spartol tego.-mruknął Mamoru gdy obok niego przechodziłam.

-Ja, nie ty!-chyba chciał jakoś odpyskować lecz w porę zniknęłam za rogiem...

Właśnie zniknęłam i poszłabym przed siebie gdyby nie jedna przeszkoda. Tuż przede mną stała moja matka. Znowu? Znowu będzie mi robić wąty o moją ryzykowną magię?! Chciałam ją wyminąć i dać do zrozumienia, że nie potrzebuję jej słów, które mnie tylko zdołują. Co to za matka, która nie wierzy we własne dziecko?! Według niej Noctis był czymś dla mnie nie osiągalnym...dlatego...nie powiedziałam jej o koszmarach. Zabrałaby mi księgę i zmusiła do nauki innej magii. 

-Tsuki.-mimowolnie stanęłam kilka metrów za nią-Wszyscy życzą ci powodzenia.-odwróciła się i zapewne uśmiechnęła. Cała ona. Wieczna optymistka.

-Skąd wiedziałaś, że to ja będę walczyć?

-Słyszałam jak rozmawiałaś o tym z Laxusem. Nie rozumiem jego toku myślenia. W Raven Tail są potężni magowie, więc nie wiem dlaczego akurat ty miałabyś z nimi walczyć. W końcu nie jesteś...

-...silna?-przerwałam jej i zaszczyciłam wzrokiem.

-Nie to miałam na myśli. Chciałam powiedzieć, że nie jesteś na ich poziomie.

-Dobrze wiem co chciałaś powiedzieć!-ponownie jej przerwałam. Tak szybko to mnie nawet Mamoru zdenerwować nie umie!

-Nie przerywaj mi! Martwię się! Twoja magia...ona wiąże się z tyloma niebezpiecznymi rzeczami.

-Skąd to możesz wiedzieć?! Nigdy, powtarzam NIGDY nie zainteresowałaś się to magią!

-To nie prawda! Jak miałabym się nie interesować?! Zmieniłaś się, Tsuki! Kiedyś taka nie byłaś! Przecież zanim zaczęłaś się uczyć tej magii to nawet z Mamoru umiałaś normalnie porozmawiać!-obie wrzeszczałyśmy. Jak zawsze. Nie pamiętam naszej ostatniej spokojnej rozmowy. Temat zawsze zahacza o MOJĄ magię. Zawsze ma jakieś "argumenty" bym rzuciła tą naukę! Ale jak rzucę Noctis to...innej magii się nie nauczę! Pamiętam jak jakiś tydzień po tym jak opuściłam szpital po mojej próbie samobójczej, nie tylko się kłóciłyśmy ale też...no...nowe talerze trzeba było kupić, a tata, Karim i Balbinka do dziś nam to wypominają.

-Zostaw mnie.

-Zrezygnuj.-zdębiałam-Zrezygnuj z Igrzysk. Od początku byłam przeciwna byś brała w nich udział. Nivess cię zastąpi.-jakimś cudem opanowała ton, co zwykle łatwo jej nie przychodziło. Zacisnęłam pięści. Kiedy? Kiedy ona przestała we mnie wierzyć. Przecież zawsze mnie wspierała...nawet wtedy gdy okazało się, że nie umiem żadnego z przejęć duszy! Zawsze przy mnie była, a teraz nie wspiera mnie tylko porzuciła. Nie będę płakać-Ja tylko nie chcę byś znowu...do dzisiaj ja...widzę ten strach w oczach Karima...w oczach każdego kto wtedy był w tym szpitalu...kiedy mogłaś...

-...umrzeć?! Brawo! Chyba po coś chciałam się zabić! W sumie to ta opcja dalej jest aktualna!-zostawiając zdezorientowaną kobietę samą ruszyłam do Prlysici. Minuta.

Słaba

Porlysica spojrzała na mnie zaskoczona ale dało się ujrzeć w jej oczach nutę ciekawości. Nic nie odpowiedziała tylko podeszła do półki gdzie trzymała różnej wielkości słoiczki, nalewki itd. Za kilka minut miałam pojawić się na arenie. Czy się denerwowałam? Tak, nawet bardzo. Czułam strach, że sobie nie poradzę, że przegram, zhańbię gildię. Na dodatek jest dzień, a chyba wszyscy zdają sobie sprawę, że za dnia jestem prawie bezsilna. Dlatego tu jestem. Prosiłam o to tę staruchę już dawno, jednak ta za każdym nie zgadzała się. Sądziła, że jestem za młoda, że mój organizm nie przyjmie tak silnego ziela, że skutki uboczne mogą nie być przyjemne. Niestety, teraz to moje jedyne wyjście.

-Nadal nie jestem pewna.-szeptała staruszka podając mi dziwnie ubarwiony liść-Moim zdaniem w tym przypadku powinnaś oddać walkę walkowerem.-dodała.

-Nie mogę.-mruknęłam i połknęłam szybko roślinę. Vestibulum było moją jedyną nadzieją. Pozwoli mi użyć pełnej mocy, tak jakby była noc. Uśmiechnęłam się pod nosem. Nikt nigdy nie widział jak silna mogę być po zachodzie słońca.Wtedy mogę wszystko, nie, teraz też mogę.

-Dziękuję.-rzuciłam na pożegnanie i wyszłam z pomieszczenia zanim Pomarszczona Ropucha zaczęłaby swoje przemówienie na temat tego, że chyba żadne pokolenie Fairy Tail nie będzie rozsądne.Ach te marzenia!

Pewnym krokiem ruszyłam w kierunku wejścia na arenę. Nie wiem kogo Raven Tail wystawi. Pewnie jakiegoś słabiaka. Tak jestem pewna wygranej. Teraz, na stówę nie przegram.

Za dnia jestem słaba

Dziś jestem silna.

Noc to mój żywioł

Pokażę moją siłę.

Wygram.

Wygram.

Jestem na arenie.

Usłyszałam głośnie wiwaty. Na sam ich dźwięk lekko się zarumieniłam. Kocham gdy ludzie mnie kochają! Tak, jestem egoistką...to znaczy bywam. 

Rozejrzałam się po arenie, szukając wzrokiem mojego przeciwnika. Najprawdopodobniej przestraszył się mej potęgi i zwiał! Uśmiechnęłam się złośliwie.

-Gdzie on jest?-spytał zniecierpliwiony sędzia. Mój uśmiech się poszerzył.

-Pewnie się przestraszył.-bąknęłam z triumfem.

-Wątpię.-rozszerzyłam oczy do granic możliwości. Ten głos...nie to nie możliwe. To nie on! To na pewno nie...

-Och nareszcie! Proszę państwa oto zawodnik drużyny Raven Tail! Nathan Black! (zero pomysłów na nazwisko dop.Lucy) -przeszedł obok mnie zaszczycając spojrzeniem. Patrzył na mnie z wyższością, a jego złote oczy mroziły serce. Wiatr delikatnie potargał brązowe włosy. Odszedł na kilka kroków i odwrócił się twarzą do mnie. Ty...nie...ty nie żyjesz!

Dwa lata wcześniej...

Siedziałam na kanapie przeglądając księgę w poszukiwaniu jakiś ciekawych zaklęć. W domu byłam sama. Karim najprawdopodobniej bił się z kimś siedział w gildii tak jak mama, zaś ojciec z całym Rajinshu od miesiąca był na jakiejś mega-ważnej-misji. Nie spodziewałam się gości...a jednak usłyszałam donośnie pukanie do drzwi. Zaskoczona wstałam, odkładając księgę na stół.

-Kogo niesie...-doszłam w błyskawicznym tempie do drzwi. Stała w nich Emily. Zmieszana i nerwowa jakby miała mi przekazać coś okropnego.

-Co jest?-utkwiłam w niej pytające spojrzenie. Dragneelówna przełknęła ślinę.

-Tsuki...ja nie wiem. Nie wiem jak ci to powiedzieć.-w jej oczach stanęły łzy. Co do cholery?

-Wal prosto z mostu.-nie zważyłam na łzy przyjaciółki. Stało się coś strasznego, ale muszę być opanowana.

-Nathan...-rozszerzyłam oczy. On jest na misji na którą nie chciał mnie zabrać-nie żyje.

-Coś taka zaskoczona, Tsu?-wyczułam w jego głosie nutę pogardy. Cudem powstrzymałam się od płaczu. Kątem oka zerknęłam na gildię. Mistrz widocznie był zszokowany. Lubił go i to bardzo...właściwie to wszystkie płcie piękne go uwielbiały zaś reszta...mniej. Twierdzili, że podejrzanie się zachowuje, dlatego nikt radością nie zareagował na mój związek z nim.

Wyprostowałam się. Bez względu na to co czuję, na to jak wiele pytań kłębią się w mojej głowie muszę...muszę go pokonać. Mimo iż z całą pewnością jest silniejszy. Mimo iż moje szanse są nikłe. Nie poddam się. Dla tej gildii pełnej idiotów. Nie wolno mi przegrać.

-Kto na moim miejscu nie byłby zaskoczony widząc TRUPA?!-tak, trupa! Bo czym może być ktoś kto zginął przed dwoma latami?!

-Czy ja wiem czy trupa? Ciało mam dobre, więc zombie nie jestem.-zaśmiał się. Tak...jak tylko on potrafi. Nie myśl o tym!-A tak w ogóle to tęskniłaś?

-Nawet nie wiesz jak bardzo.-wysyczałam. Zdrajca. Cholerny zdrajca!

-Widzę, że nic się nie zmieniłaś.-westchnął, a uśmiech pedofila ciągle nie schodził mu z twarzy.

-Nie przeciągając! Walka START!-ruszyłam natychmiast w jego kierunku. Otwartą dłonią zamachnęłam się na jego twarz. W ciągu chwili zaczął sunąć za nią czarny cień. Prawie...niech to! Wyminął to! W ostatniej chwili odsunął głowę. Wylądowałam na zgiętych nogach i podskoczyłam atakując go z drugiej ręki. Podobne ataki ponawiałam kilkakrotnie lecz za każdym razem je wyminął. Zirytowana zamknęłam pięść i zamachnęłam się ponownie. Tym razem nie wyminął ciosu lecz go zablokował. Jego dłoń zacisnęła się na mojej pięści. Cholera, powinnam być bardziej uważna.

-Noctis:Flamma.-wyszeptał, a moją dłoń pokrył czarny ogień wytworzony przez niego. Poczułam silne pieczenie. Wypuścił mnie z uścisku. Korzystając z okazji szybko odskoczyłam gasząc ogień. Pieczenie jednak narastało. W krótkim czasie zdążył mocno poparzyć mi dłoń. Jego płomień jest aż tak silny?! Obejrzałam ją dokładnie i posłałam mu wrogie spojrzenie.

-Nie mów, że tego nie przewidziałaś?-zapytał z wyższością. Odwróciłam wzrok-Baka! Jednak jesteś tak samo głupia jak kiedyś! Nie muszę cię testować nic się nie zmieniło! Noctis:CRINIS!-wrzasnął. Rozpoznałam używane dość często przeze mnie zaklęcie. Zza niego wyleciało kilka czarnych macek. Leciały prosto na mnie. Jedna z nich wyprzedziła resztę i uderzyła w moim kierunku. Odskoczyłam w porę robiąc fikołka w powietrzu. Wylądowałam na palcach jednej-zdrowej-ręki i wróciłam na pozycję pionową. Długo jednak w niej nie pobyłam gdyż chmara kolejnych wyłoniła się z kurzu powstałego przez uderzenie o ziemię tej pierwszej. Jak szalona zaczęłam odskakiwać do tyłu unikając kolejnych macek. Cholera, jak tak dalej pójdzie nigdy nie zaatakuję. Muszę zacząć wykorzystywać to, że wzięłam przed walką tę roślinę. Zabawmy się. Zatrzymałam się kilka metrów od ściany i złożyłam ręce w odpowiednią pieczęć.

-Noctis: REMOTA!-wrzasnęłam, a moje oczy mocno zapiekły. To znak, że teraz mienią się krwistym kolorem, a zaklęcie działa. Nigdy nie widziałam skutków Remoty na własne oczy. Użytkownik nie może tego zobaczyć. Wiem, że na pewno zniwelowałam jego moc do zera na najbliższych kilka minut. Coś puknęło, a ja odzyskałam widoczność. Nathan stał spory kawałek ode mnie zaskoczony, że umiem takie coś. Potrafię wykonać wszystkie zaklęcia z tej jebniętej książki.

-Interesujące. Remota jest wyczerpującym zaklęciem, powinnaś już dawno paść.-mruczał pod nosem na tyle bym go dosłyszała-A wątpię, że używasz Nox'u.-Nox? Nie mówcie mi, że...nie to niemożliwe.

-Noctis:Ianuae Magicae!-zniknęłam i pojawiłam się w bliższej odległości. Esteban pewnie się teraz nieźle wkurzył "bo techniki czasoprzestrzenne są niebezpieczne" pewnie mi to wypomni. Tyle, że to tylko Noctis. Dobiegłam na odpowiednią odległość. Skończę to jednym zaklęciem.

-Noctis:Iram a milibus.-wyszeptałam najpotężniejsze zaklęcie jakie potrafię.Z wszelkiego cienia w promieniu 3 km (tak sądzę) wyrosły ostre jak brzytwa strzały. Wszystkie skierowane w jeden punkt-Nathan. Nie wiem czy nie przesadzam ale...byłam wściekła. Nie świadoma tego, że to zaklęcie go zabije. Chciałam by zapłacił...za wszystko.

-Nox:Scutum Luna.-mruknął nim pociski go zraniły. Otoczyła go świetlista tarcza. Został nietknięty. Niemożliwe stało się możliwe....

Światło zawsze rozjaśni mrok. Nigdy na odwrót.

-Jak ty...?]

-Noctis:Spike.-szepnął. Spike...nie! Nagle straciłam grunt pod nogami. Nie stałam ja wisiałam. Ogromny, czarny kolec wyrastający z ziemi przeszył mnie na wylot. Widziałam jak moja własna krew spływa po nim. Splunęłam. Oczy dalej miałam rozszerzone. Chwila...jeszcze mnie nie trafił. Jeszcze jest ucieczka...

-Noctis: Corvus.-wydukałam, słabym, chrypliwym głosem. Kilka samotnych łez wypłynęło z moich oczu. Szybciej. Straciłam czucie w całym ciele. Czułam jak znika. Zamknęłam oczy. Nie czułam bólu. Słyszałam wrony...zdążyłam.

Opadłam plecami o mur w sporej odległości od Nathana. Chwyciłam się za ranę. W porę zdążyłam. Kolec mnie nie przeszył, ale rana i tak była głęboka, a krew obficie z niej sączyła. Przymrużyłam oczy i syknęłam. Black odwołał Zaklęcie Kolca, a ptaki, które podmieniłam w zamian za moje ciało natychmiast odleciały. Ponownie splunęłam.

-Baka!-Ziemia ponownie osunęła mi się spod stóp. Tym razem nie było kolca. Ogromna wyrwa otworzona pod moimi stopami wessała mnie do środka...

Nigdy nie byłam we wnętrzu otchłani. Nawet swojej. Nigdy nie wyobrażałam sobie tego miejsca. Teraz wiem. Otchłań to otchłań. Pustka. Śmierć. Ciemność. Czy właśnie tak czują się przestępcy, których tu zamykam. Czują wszystkie swoje wady? Odrzucenie? Tę cholerną pustkę? Nie, to coś gorszego to agonia. Czuję jakbym umierała. To się czuje gdy się umiera? To jest agonia? Świadomość tego, że już nigdy nie ujrzysz nikogo? To jest Otchłań?

-Brawo inteligencie!-usłyszałam czyiś głos. Odwróciłam wzrok i ujrzałam...cień?! Ty! Co ty tu?!

-Jestem twoją częścią idiotko czyż nie?-odpowiedział ze sarkazmem-Więc się za tobą szlajam.-niby po co? Czemu czuję się taka nieistniejąca? Wszystko mi zwisa. Dlaczego? Dlaczego, nie zależy mi na biciu mojego serca? Powinno, a jednak nie. Nie chcę tu być. Czuję się jakbym nigdy nie istniała, jakby moje zdanie nie miało znaczenia. Cień prychnął.
-To jest otchłań. Konkretniej Otchłań Nathan'a, to on ją kontroluję i sprawia, że tak się czujesz. Chce zabić w tobie chęć walki.
Nie, ja nie przegram. Muszę wygrać. Muszę.
Silny ból przeszył wewnętrzną stronę mojej lewej łydki. Coś nie pozwoliło mi krzyknąć, a chciałam. Musiałam dać upust bólowi jaki poczułam. Krew ciekła z rany.
Macka zacisnęła się na mojej szyi ciągnąc mnie ku dołowi. Im dalej od powierzchni byłam (Otchłań najczęściej przybiera postać oceanu dop.Lucy) tym ciemneijsze stawało się otoczenie.
Ból przeniósł się na lewe ramię, przecinając je po zewnętrznej stronie. Chciałam drugą dłonią się za nie złapać lecz kolejna macka oplątała mi nadgarstek. Usłyszałam dźwięk charakterystyczny dla łamanych kości. Ponownie nie udało mi się wrzasnąć. Wydobyłam z siebie tylko żałosny jęk. Kolejne rany w natychmiastowym tempie pojawiały się na moim ciele. Mniejsze i Większe. Coś przecięło mi czoło po prawej stronie tworząc niewielką rankę.
-Jesteś silna Tsuki.-usłyszałam głos Cienia-Tylko nie umiesz w to uwierzyć. Pomogę ci, jestem twoimi koszmarami. Umiesz nad nimi panować co pokazałaś w swoich snach. Umiesz mnie kontrolować.
O czym ty?!
-Użyj zaklęcia Nightmare.
Noctis:Nightmare! Noctis:Nightmare! Noctis:Nightmare! Nie mogę!
-Masz je wypowiedzieć.
Otworzyłam usta lecz nie wydobył się z nich żaden dźwięk.
-Dasz radę!
Nie dam!
-Wygrasz!
Przegram!
-Musisz inaczej zabiję ich.
Nie pozwolę.
Straciłam kontrolę nad swoimi ruchami. Nie wiem jak zniszczyłam macki ciągnące mnie w dół. Nie wiem kiedy te wszystkie uczucia zniknęły
-Noctis:Nightmare!

-Sędzio, walka i tak kończy się za cztery minuty. Ona przegrała.-usłyszałam jak Nathan stara się przekonać sędziego do swych racji. Jeszcze trochę. Z trybun dało się usłyszeć okrzyki, jedne sprzyjające Black'owi drugie mi. Te drugie w szczególności słychać było od strony gildii. Najgłośniej chyba darły się Dragneel'ówny. Jeszcze chwila.
-Już to Panu mówiłem, Panie Black. Nie widzę jej tu nigdzie. Jak się nie pojawi do końca walki wtedy Pan wygra.-widziałam w jego oczach lęk. Zorientował się, że nie ma mnie w Otchłani. Ale, nie ma mnie też na arenie. Więc gdzie jestem? Trochę skomplikowane.
-Ona nie wróci!-wrzasnął przerażony,a jednocześnie wściekły.
-Nie lekceważ jej!-jak na zawołanie odpowiedziała mu gildia. Tylko moment.
-Zrozumcie, że już przegrała!-aż taka nerwica cię bierze? Na samą myśl, że mogłam uciec. Koniec tej maskarady.Się wystraszysz kochany.
Ziemia zapłonęła czarnym jak smoła ogniem. Nie mam pewności czy w pełni wiem co robię. Ale podobało mi się to. Myśl, że na niebie robi się szarawo i zaraz będzie burza nie napawała mnie strachem jak zwykle. Myśl, że stracę nad sobą kontrolę wywoływała we mnie śmiech. Nie bałam się. Wszystkie lęki zostały odwrócone. Nie są już moją słabością, a moją siłą i bronią.
Ogień nieco urósł napawając lekkim strachem zgromadzonych, a w szczególności Black'a, gdyż w pełni wiedział co się zaraz stanie. Płomienie utworzyły kształt przypominający człowieka. Mnie.
-N-niemożliwe.-zaskoczony? Oj bardzo-Kiedy ty opanowałaś Nightmare?!
-Przed chwilą.-strach uciekł z jego twarzy. Czyżby wiedział co robić? Niedoczekanie.

Użyj zaklęcia Nightmare:Seal

Cień? Jasne. Natychmiastowo w mojej głowie pojawiły się skutki zaklęcia oraz jego wykonanie. Wyprostowałam prawą dłoń, swoją drogą rany mi poznikały.

-Nightmare:Seal.-wyszeptałam. W różnych miejscach poczułam ukłucia na dłoni. Spojrzałam na nią kątem oka. Tworzyły się na niej liczne symbole w jakimś języku. Gdy skończyły ruszyłam w jego kierunku.

-Nie uda ci się!-wrzasnął i z ...nie wiem czego uformował świetlisty miecz. Będę szybsza. Zatrzymałam się metr przed nim i starając się uniknąć ostrza wymierzyłam dłoń w klatkę piersiową. Nim to jednak zrobiłam Poczułam ból w brzuchu. Obok miejsca poprzedniej rany. Przeszył mnie na wylot.

Wykonaj pieczęć szybko!

Splunęłam krwią. B-boli. Bardzo.

Baka!

Wszystkie siły mnie opuściły. W jednej chwili cała moja pewność wygranej, odwaga...zniknęły. Zastąpił je paraliżujący ból. Poczułam dokładnie każdą z moich ran. Każdą kroplę krwi spływającą po moim ciele. 

Wyciągnął miecz.

Nie liczę łez.

Nie panuję nad krzykiem.

Upadam.

Przegrałam.

-Baka!-chwycił mnie za włosy, lecz w porównaniu do ran ten ból wydawaj się znośny. Oberwałam w twarz i ponownie upadłam na ziemie.

-Słabeusz.-kopnął mnie w brzuch . Splunęłam krwią. Mroczki przysłoniły mi obraz. Co...się tak właściwie dzieje? Słyszałam głosy. Nie rozpoznawałam ic

h, ale ktoś mi kibicował. Ktoś wrzeszczał. Głosy stawały się wyraźniejsze. Gdzieś tam w oddali widziałam Nathana ale nie na arenie. Tego dawnego...z moich wspomnień. Uśmiechał się jak kiedyś. Kiedyś. Przeszłość. Nie doczekanie twoje...

Otworzyłam oczy. Sędzia... on chce zakończyć walkę?!Nie! Ja dam...radę. Syknęłam ale mimo to starałam się podnieść. Widziałam pod sobą mnóstwo krwi. Krew...

-J-jeszcze n-nie przegrałam.-wydukałam.Nathan odwrócił się. Zdziwiony? Myślisz, że od tak się mnie pozbędziesz? Nie. Nigdy nie tak łatwo. 

Nogi mi drżały, a widok zamazywał. Utworzyłam z cienie\a miecz. Nawet nie wypowiedziałam zaklęcia. Uniosłam go resztkami sił. Nie słyszałam wrzeszczącej gildii, nie słyszałam wrzasków ludu. Po prostu...nie wiem...

-Co do?-sędzia zamarł podobnie jak cała widownia. Teraz wszyscy starali dopuścić do siebie to co właśnie się wydarzyło. Nawet Fairy Tail ucichło. Istna grobowa cisza-Jasny gwint! Co u licha?-sądził, że straciła przytomność, a tu nie. Wstała i płacząc zaatakowała. Teraz stała z wbitym w chłopaka mieczem. Black splunął krwią. Nawet się nie ruszył. Nie zareagował. Czyżby dał się od tak zranić?

Zrobiłam to? 

Tak?

A może to sen?

Może już nie żyję?

Fajnie by było...

Ale nie.

To rzeczywistość.

Więc to jest siła ziela Vestibulum? Piękne.

-Jak mam iść do Piekła...to...zabieram cię ze sobą.

Upadli. W jednej chwili padli. PO PROSTU PADLI.

-Etto...-wydukał sędzia, który pierwszy wybudził się z szoku- ...chyba mamy remis! Proszę państwa! Walka została zakończona remisem! T-tak...remisem...

Obie gildie wbiegły na arenę ze swoimi medykami. Kilka osób wymieniło wściekłe spojrzenia. Po czym bez słowa zabrali swoich zawodników...

Istna masakra...kompletnie to zjebałam. Zrobiłam z Tsu słabeusza z Power-up'ami. Nigdy więcej...

Szczerze jestem ciekawa reakcji członków gildii więc jakieś reakcje w komentarzach?